#1 Number one.

tarafından **Woo Jong Jin** C.tesi Eyl. 15, 2012 8:42 am

HAN YONG YOO x WOO JONG JIN
Flashback rol oyunu/Yurttaki ilk gün.

Eşyalarını yerleştirmek yerine bedenini yapıştırmış olduğu yatakta keyifle dinleniyordu.Kıpırdamaya bile gücü olmadığının farkındaydı,zaten babasının çenesinden kurtulup buraya gelmek için oldukça efor kat etmişti.Başının altına koyduğu bir elini çekerek sesi oldukça yüksek olan müzikten kurtulmak için kulaklıklarını çekip çıkardı.Ayak ucunda duran yastığa uzanmaya yeltenmek yerin uyuşmuş kollarının üstüne koyduğu başını hafifçe kaldırdı.Yeni odasına istemsizce göz gezdirdikten sonra sitemle mırıldandı.''Ne diye her yıl odalar değişir!?''.Zar zor alıştığı odaların sürekli değişmesinden cidden hiç memnun değildi,babasının evinden kurtulmak için buraya geliyordu fakat bu rahatsız olay ara sıra pişman olmasını sağlıyordu.Vücudunu doğrultmadığından acımaya başlayan boynunun çilesine dayanamayıp oturur pozisyonuna geldi.Karşısında durup sessizce boşaltılmayı bekleyen valizlere bıkkın gözlerle baktı.Acaba birinden yardım mı istesem? O biri tabi ki sevgili abisi olacaktı.Sinsi sinsi sırıtırken arka cebine sıkıştırmış olduğu telefonunu bin güçlükle çıkardı.Elinde telefon arama yaparken ayağa kalkıp çalışma masasının üstünde duran kağıda göz gezdirdi.Geçen yıl ikinci sınıf olmanın verdiği durum ile kırklarda bir numaraya düşmüştü.Halinden memnundu da,fakat şimdi bir numaradaydı.Kulağına getirdiği telefondan hala ses gelmeyince biraz sinirlenmiş,aramayı durdurmuştu.Sinir bozucu yoğun hayat!Elindeki telefonu hızla masaya bırakıp önemli gibi görünen kağıdı eline aldı.Yurt işlemleri ile ilgili gibiydi.''Han Yong Yoo?Garip bir isim...''Tanıdık bir isim gibi gelmiyordu,zaten onun için tanıdık görülen isimler çok küçük bir kısımdı.Oda arkadaşı... Elindeki kağıdı ifadesizce yerine geri atıp yatağına doğru döndü.Kapının açılması ile içeriye valizini sokmaya çalışan çocuğu görüp ''Bu olmalı'' diye mırıldandı.

tarafından **Han Yong Yoo** C.tesi Eyl. 15, 2012 9:35 am

Her yıl yatakhane odalarının değişmesi fikri hoşuna gitmiyordu. Özellikle okula ilk geldiği günden beri kendi odasında kurduğu düzeni şimdi nasıl kuracaktı, bu tam bir muammaydı. Düzen hastası sayılmazdı elbette. Ancak eski oda arkadaşını bu okuldaki herkesten daha iyi tanıyordu ve bu yüzden çok özel eşyalarını dahi ona güvenerek bırakabiliyordu. Şimdi ise kim olduğunu bilmediği birisiyle aynı odaya düşmüş ola ihtimali yüksekti. Odasını paylaştığı kişinin 3. Sınıflardan olduğunu duymuştu. Elbette tüm okulu tanıyamayacağı gibi onu da tanıdığı söylenemezdi. Herkese rastgele yapılan çekilişten çıkan kağıtlardan verilmişti. Odaların değişme sebebinin yıllık temizlik ve kaynaşma için olduğu söyleniyordu. Buna rağmen hiç tanımadığı bir adamla kaynaşma fikri pek hoşuna gitmemişti. Hoş ya, olabilecek hiçbir şeyden korkuyor değildi. Büyük ve gri olan valizine tepmişti tüm kıyafetlerini. Birkaç eşyası hariç eski odasında hiçbir şey bırakmamıştı. Hoş ya, fazla eşyaya gerek duymazdı zaten. Kapının önüne geldiğinde duraksadı. Kendi odasına bu valizi nasıl sokup çıkardığını düşündü sakince. Odanın kapısından daha genişti ve geçirmesi imkansız sayılırdı. Tabii ki yana çevirip sokmayı akıl edememişti. Valizini yan çevirmeye çalışırken arkasından duyduğu ayak sesleriyle irkilerek arkasına döndü ve durdu. Çocuk tanıdık gelmiyordu, ancak kendi odasının önündeyse tek birisi olabilirdi. Kızlara soğuk , erkeklere ise bir o kadar sempatik olan Yong Yoo yine ilk hamleyi yapacaktı. " Ooo! Sen... Woo Jong Jin olmalısın... Değil mi? " dedi. Merakla açmıştı gözlerini. Çocuktan onay gelene kadar içeri girmemeye çalıştı. Valizini hızla içeri soktu ve odanın ortasında durdu. " Altta mı yatarsın, üstte mi? " Onun duyabileceği bir ses tonuyla konuşmuştu. Ayrıca gülüyor olması ise çocuğu tuttuğunun göstergesiydi.

tarafından **Woo Jong Jin** C.tesi Eyl. 15, 2012 3:02 pm

''Seçme hakkını bana bırakıyorsan...Altta ben,üstte sen.''

''İsimlerimizi biliyoruz...''

''Kaçıncı sınıfsın?''

tarafından **Han Yong Yoo** C.tesi Eyl. 15, 2012 3:53 pm

Valizini yere atıp fermuarını açarken bir yandan da dolabın kapaklarını açmaya çalışıyordu. Fazlasıyla meşgul olduğu belli olmasına rağmen çocuk kendisinin aksine oldukça rahat ve sakin görünüyordu. Üstelik eşyalarını yerleştirmeye bile çalışmamış olması yüzünden Yong Yoo güldü kısık bir sesle. Kendisinin de istediği gibi üstte yatacaktı yine. Gerçi ranzaların çok yüksek olması yüzünden üstteki yatakta doğrulunca kafasını tavana vuruyordu, bu da üstte yatmanın getirdiği bazı sorumluluklardan birisiydi. Ceketlerini askıya asarken ayağa kalkmıştı. Rahatça yatağa uzanmış çocuğa bakarak tekrar güldü. " 2. Sınıf sunbae-nim!" Kendisinden büyük sınıflara karşı saygılıydı.

Ancak bir şeyi merak ediyordu." Okulun maçlarını veya takımını hiç takip etmiyor musun? Kaleciyim ben." Çocuğun kendisini tanımamış olması gururunu kırmış değildi. Sonuçta fazla girişken bir insan olmadığı için neredeyse okuldaki çoğu kişi çocuğu tanımıyordu. Diğer takım üyeleri ve kaptanı tanımayan olmazdı. Ancak kaleciydi ve özellikle kızlara yavşamadığı için fazla bilinmiyordu. Takımın diğer üyelerinin aksine kızlarla ilişkileri pek iyi sayılmazdı. " Ahh. Boşver. Ama maçlara gelmen lazım, eğlencelidir." Onu kendisinin oynadığı maçlara gelmesi için ikna etmeye çalışmıyordu canım, evet, ikna etmeye çalışıyordu.

tarafından **Woo Jong Jin** Paz Eyl. 16, 2012 5:28 am

''Maçları fazla takip etmem ama futbolu severim.''

Sonuçta hepsi aynıdır

''Nasıl bu kadar hızlı olabiliyorsun...''

tarafından **Han Yong Yoo** Paz Eyl. 16, 2012 11:34 am

Futbol sevmeyen bir insanın dünyada yaşadığı fikrine bile tam olarak ısınamamıştı. Futbolu hayatından aldığında geriye Yong Yoo'dan hiçbir şey kalmıyordu. Yapabildiği ve bildiği tek şey futbol olduğu için tüm kariyerini ve hayatını bu yönde ilerletmişti. Futbol olmadan Yong Yoo bir hiçti. Ve şimdi de yeni tanıştığı birisinden maçları takip etmediğini öğreniyordu. Özellikle maçlara tüm okul doluşurken onun gelmemesini ilginç bulmuştu. Bu yüzden çocuğun asosyal olduğu konusunda bir düşünce geliştirmişti. Kesinlikle bir asosyal olmalıydı ve okulla pek alakası olmamalıydı. Bunun başka bir açıklamasını bulamıyordu. Buna rağmen bunun kendi işi olmadığına karar vererek işine geri döndü. Tişörtlerini yerleştirdikten sonra ayağa kalktı ve boş olan valizini dolabın üstüne koydu. "Hızlı mı? Biz buna sallanmak diyoruz. Eğer sabahın köründe bunu yapıyor olsaydık koçumuz tarafından cezalandırılır ve sabahın soğuğunda 10 kilometre koşmak zorunda kalırdık. " Böyle de ilginç bir eğitimden geçiyorlardı ve bundan hala daha hoşlanamıyordu. Başını kaldırarak çocuğu süzdü yavaşça. Siyah saçlar, beyaz ten, uzun bir boy. " Çelimsiz sayılmazsın. Takıma girmeyi düşünmedin mi? " Çocuğun vücut yapısından az çok kaslı ve güçlü birisi olduğunu anlayabiliyordu. Sadece spor konusunda eğitimsiz olduğunu düşündüğü için onu futbola yönlendirmek istemişti. Eğildi ve çocuğun bacaklarına baktı. " Harbiden... Senden iyi bir forvet olabilirmiş. " Takımda onun gibi birilerini görmek istediğinden emindi. Genellikle çalışmaları aksatan, ponpon kızlarla takılan ve okulun patronuymuş gibi gezinen futbolcuların yerine onun gibileri görmek içini daha çok açacaktı, bu bir gerçekti.

tarafından **Woo Jong Jin** Çarş. Eyl. 19, 2012 11:26 am

Eliyle tişörtlerini düzeltirken kafasını şaşkınlıkla sallayıp çocuğun haline acıyordu.Sabah?10 kilometre?!!Yüzünü hafifçe çocuğa çevirip neyle uğraştığına baktı,ardından hızlıca kendi işine döndü.Futbol hakkında konuştuğunu anlayıp hafif bir alayla güldü.Hafif kırmış olduğu bacaklarını düzeltirken yatağının üstünden bir kaç şey daha aldı.''Sanmıyorum,boyum futbol için fazla uzun...''Çocuğa bakıp hafifçe sırıttıktan sonra devam etti;''Bana en uygun basketbol...Uhm,sanırsam.''Büzüştürmüş olduğu dudaklarını eski haline götürürken belki de imkansız değildir diye düşünmeye başlamıştı.Kendi kendine veya bir kaç kişiyle futbol oynamaktan zevk alıyordu aslında...Fakat o itici bulduğu takım oyuncularıyla maça çıkabilecek miydi?Gözlerini yumup hayır anlamında başını salladı.Komik ve imkansız.Sevmediği insanlarla aynı takımda yer almak yerine sahaya pet şişeler fırlatabilirdi.Evet bunu bile yapabilirdi!Hafiften hafiften kalınlaşan giysilerini bezgin bir ifadeyle süzüp çömelmiş olduğu yerden sendeleyerek de olsa kalktı.''Sonunda bir kısmı bitti...'' diye sessizce mırıldandıktan sonra yatağına doğru yol aldı.''Sahi ya!Hiç 10 kilometre koşmak zorunda kaldın mı?Bunu dile getirmek bile ürkütücü!Ah...''Hiç bir kuvvet onun gibi bir tembel vücuda 10 kilometre koşturamazdı.Belki de sırf yorulmak,çabalamak istemediğinden herhangi spor dalı ile uğraşmak istemiyordu.Hayattan bezmiş tembel bir yaratık olduğunun kendisi de farkındaydı.

#1 Number one.

#1 Number one.

Geri: #1 Number one.

Geri: #1 Number one.

Geri: #1 Number one.

Geri: #1 Number one.

Geri: #1 Number one.

Geri: #1 Number one.