Kaderin Oyunu

tarafından **Kim Tae Jang** C.tesi Ara. 15, 2012 9:50 am

KIM TAE JANG & CHO HYE RIM

Sabah annesinin telefonuyla uyanmıştı. Kendisini stüdyoya kayıt yapmaya çağırmıştı ama onu kibarca reddetmişti. Her ne kadar istesede içinden bir ses bugün gitmemesini söylemişti. Tae iç sesine güvenirdi. Hye rim ile tanışmalarıda iç sesi sayesinde olmuştu. Sanki kendisinden ayrı bir kişilik gibi onu yönetiyordu iç sesi. Aklına Hye rim'in gelmesi gülümsemesine neden oldu. Onunla kamptan bu yana görüşememişlerdi. Birbirlerinde telefon numaraları bile yoktu -ki neden olsun dedi içindeki ses. Kızla tesadüf üzeri tanışmışlardı. Her şey çok karışıktı. Ama Tae onu o günden beri unutamıyordu. Resmen kalbinde bir yeri işgal etmişti. Kafası tekrar düşüncelerle dolmuştu. Biraz dağıtması gerekiyordu. Okula oldukça yakın olan evinde yalnız yaşıyordu. Komşuları da sakin insanlardı. Onları rahatsız etmemek için enstuman çalışmalarını okulun müzik odasında yapmaya karar vermişti. Yatak odasındaki kemanını kılıfına koyup yola çıktı. Kendine küçük bir bisiklet almıştı. Okula gidip gelirken bir nevi spor oluyordu. Her ne kadar modelliği kısa bir süreliğine bırakmış olsada vücuduna dikkat etmeliydi. Okula varması 5 dakikasını almıştı. Bahçeda bir kaç arkadaşıyla karşılaşıp kısa bir muhabbe ettikten sonra müzik odasına doğru yöneldi. Koridorda bir piano sesi vardı. Müzik odasında kendisinden başka birileride var diye düşündü Tae. İlk başta oldukça güzel bir tonla başlamış olsada pianoyu çalan kişinin tuşlarına sertçe vurması üzerine notalar birbirine girdi. Tae sesten dolayı kulağını tutup odaya doğru daldı. Pianoyu çalan kişiyi gördüğünde Tae olduğu yerde donup kaldı. Kader yine bir oyun oynuyor olmalıydı çünkü karşısındaki kişi dolu gözleriyle Hye rim'di ...

tarafından **Cho Hye Rim** Paz Ara. 16, 2012 3:58 am

İlk başta çaldığı beste.

Piyano... Sesi her zaman Hye Rim'i sakinleştiren tek şey olmuştur. Ne zaman üzülse, ne zaman sinirlense ya da ne zaman ailesi istediğini yerine getirmese o küçük yaşta -9- piyano başına oturur ve ezbere bildiği Beethoven'ın bütün eserlerini çalardı. Sağır olduktan sonra da çalmaya devam etti ama ağlayarak ve duyamayarak. Piyano başına oturduğunda kendisini Beethoven gibi hisseder, çünkü o mükemmel besteci ve piyanist olan Beethoven'de sonradan sağır olmuştur ama müzik hayatını hiçbir şekilde etkilememiştir. Hye Rim'de aynı şekilde ilerlemeye çalışır. Piyanodan çıkan o özlediği sesleri duyamasa da parmakları tuşlarında gezindikçe müziği hisseder, yatışmasına yardım olur.

Müzik odasına, piyanonun başına oturalı bir saati geçmiş ama hala yeni bir şeyler ortaya koyamamıştı Hye Rim. Ne zaman piyanoya otursa ilk önce ezbere bildiklerini çalar ve moralini yerine getirir. Sonra ise yavaş bir şekilde yeni bir şeyler ortaya koymaya çalışır. Dokuz yaşında sağır olmuş ve şuana kadar sadece bir tane şarkı besteleyebilmiştir. Eğer idol olamayacaksa piyano başında ün yapmış ikinci bir Beethoven olacaktı. Bütün bu azmi bunun içindi. Nazikçe çalıyordu ama istediği gibi bir yer yakalamayınca sinirlendi, aynı yerde takılması dördüncü defa oluyordu. Duyamadığı için oranın nasıl bir ses çıkardığını tam yakalamıyordu. Notaların seslerini sadece hatırlıyordu, hatırladıklarıyla yeni ezgiler yazmaya çalışıyordu. Yine ağlamaya başlamıştı. Yapamayacağım. Bunu düşünüşü ilk değildi, ama her seferinde baştan başlardı. Azimli bir kızdı. Asla pes etmezdi, aşk dışında. Neden bilmiyordu ama aklına Tae Jang gelmişti. Ağlaması daha çok artmış ve yumruk yaptığını ellerini piyanonun tuşlarına vurmuştu. Kampta kaybolup Tae Jang'ın bulmasından beri görüşmemişlerdi. Hye Rim, Lee Su, Yoon Ri ve Mi Cha sürekli Yeun Ja ile ilgilenmişlerdi. Ne akşamları ateş başına çıkabilmiş, ne de toplu yemeklere katılabilmişti. Tabi bir daha da Tae Jang'ı görememişti. Buna da üzgündü ve şimdi de piyano çalamıyordu. Başını piyanonun tuşlarına dayadı ve başını hafifçe tuşlara vurmaya başladı.

tarafından **Kim Tae Jang** Paz Ara. 16, 2012 4:19 am

Odaya adım attığında içini büyük bir hüzün kapladı. Hye rim gözyaşları içinde piano başına oturmuş ağlıyordu. Bundan daha kötü ne olabilirdi ki? Onun ağlaması ... Tae buna dayanamazdı. Bu kızın üzülmesine dayanamazdı. Omzundaki kemanı yavaşça yere bırakıp kızın yanına koştu. Sanki kız geldiğini yeni fark etmiş gibiydi. O kadar derinden ağlıyordu ki Tae'nin kalbi acıdı. Onu göğsüne bastırmak istedi. Ama bunu yapamayacağını kendisi de biliyordu. Nazikçe elini kızın saçlarına götürdü. Yumuşak saçları okşadı. Bir eliyle yüzünü kendisine çevirdi. Söylediklerini anlayabilmesi için yavaşca konuştu. "Geçti.. Ağlama artık ben burdayım." Kızın gözlerinden bir kaç damla daha yaş düştü. Eliyle onları yavaşça sildi. "Ben yanındayken bir daha ağlama .. " Kızın başını göğsüne yasladı. Saçlarını tekrar okşadı. Onun böyle ağlamasına dayanamazdı...

tarafından **Cho Hye Rim** Paz Ara. 16, 2012 5:25 am

Başına dokunan nazik bir el ve yüzünü kaldırdığında karşısında Tae Jang'ı görmesiyle, onu görebildiği için sevinse mi yoksa onun böyle aciz gözüktüğü için üzülse mi bilemedi. Gözyaşlarını durdurmaya çalışıyor ama başaramıyordu, hala yanaklarından yarışırcasına kayıyorlardı. Ta ki Tae Jang'ın parmaklarını yanakları üzerinde gezinirken hissedene kadar. Kalbi patlarken sanki Tae Jang'ın dokunduğu göz yaşları da patlıyor ve ufalıyordu. Dokunduğunda her seferinde canlanıyor ve biraz daha iyileşiyordu. Tae Jang ona başka geliyordu, iyileştirici, yaşadığını hatırlatan bir şey gibi. Ona bakmayı bile seviyordu. Çocuğun dudaklarına baktığında hareketlerini izledi. Nazikçe ve yavaşça hareket ediyorlardı. O dudaklarda hayat bulmak istedi Hye Rim ama hemen vazgeçti. Kendisi gibi biri bu kadar mükemmel birini haketmiyordu. Ben yanındayken ağlama, dedi bana. Ama Tae Jang asıl ben senin yanındayken ağlayasım geliyor, seni asla öpemeyecek, sarılamayacağım. Seni haketmiyorum. Duyamayan ve birilerinin yardımlarına muhtaç salak bir kızım. Oysa sen.. Asıl senin yanında ağlayasım geliyor işte. Asla biz olamayacağız. Ben ve sen olacağız. Üzgünüm. Evet. Sürekli bunları düşünüyordu. Kendisini asla bu çocuğa layık görmeyecekti. Onun yanında uysallaşıyor ve kendisine daha çok acıyordu. Başı çocuğun göğsüne dayandığında ağlaması daha da şiddetlendi. Şimdi onun göğsüne vurmak ve beni kendine bu kadar bağlama, diye bağırmak istiyordu. Korkuyordu Tae Jang'ın da ona aşık olmasından. Biran önce çocuktan uzaklaşmalıydı. Ama bu haldeyken ve böyle çok mutluyken nasıl? Kolları hakimiyetini kaybetti ve çocuğun belini sıkıca sardı. Aklı ile kalbi birlikte çalışmıyordu. Aklı senin gibi aciz bir kız bu çocuğu haketmiyor. O daha iyilerine layık, derken kalbi sakın bırakma onu, diyordu.

tarafından **Kim Tae Jang** Paz Ara. 16, 2012 5:42 am

Artık geri dönüşü olmayan bir ilişki içine girmişti Tae. Onu bu saatten sonra bırakamazdı. Bir dakika bile yanından ayrılamazdı. Evet. Ona aşık olmuştu. Aşk dedikleri buysa evet olmuştu işte. Kızın ona sarılması üzerine daha da sıkıca sarıldı. Onun kalp atışını duyuyor ve her atışında kendini ona daha da bağlanmış hissediyordu. Ellerini kızın yüzüne götürdü. Akan yaşların her birini teker teker sildi. Hayatında ilk kez tattığı bu duyguyu bırakmak istemiyordu. Her anın tadını çıkarmak istiyordu. Hye rim'in saçlarını okşamak, ona sarılmak. Bu anın bozulmasını istemiyordu. Zaman durmalıydı ve ikisi bu şekilde kalmalıydı. Şu an Tae'nin tek istediği şey buydu. Başını yukarı kaldırdı ve tanrıya dualarını gönderdi. Kızın ağlaması durmamıştı. Onun böyle ağlamasını istemiyordu. Kıza doğru eğildi ve elini uzattı. "Hadi lavaboya gidip yüzünü yıkayalım."

tarafından **Cho Hye Rim** Paz Ara. 16, 2012 6:02 am

Neden bu kadar mükemmel? Neden bu kadar iyisin Tae Jang oppa?! Bu kadar mükemmel ve ulaşılmaz olman canımı acıtıyor. Biliyordu belki bu son, bu kadar yakın olmalarıydı. Tae Jang ona elini uzattığında daha çok ağlamaya başlacaktı ama susmayı başardı. Yüzünü yıkamalı ve kendine gelmeliydi. Çocuğun elini tutup kalktı. Müzik odasından çıkarken dikkatle etrafa baktı -Tae Jang'a farkettirmemeye çalışarak-, eğer birileri bu ikisini yanyana görürse dedikodu olurdu ve Tae Jang ile alay ederlerdi. Sağır bir kızla çıkarak vicdanını mı rahatlatıyor? ISeeU dedikodu merkezinde Tae Jang'ın adının çıkmasını istemiyordu. Onun canını yakmak istemiyordu. Biran önce onu kendinden uzaklaştırmalıydı. Başını kaldırıp çocuğa baktı. Yüzünde Hye Rim'in rahatlaması için hafif bir tebessüm kondurmuştu. Evet. Senden uzak duracağım Tae Jang. Senin için. Ben zaten bir hiçim seni de çekmeyeceğim yanıma. Elinin daha da sıkıca tutulduğunu hissetti. Ellerine baktı. Tae Jang sıkıca tuttmuştu elini. Yanımda güvendesin, dercesine. Evet senden uzaklaşacağım ama bugün değil. Bugün son kez sana yakın olmak istiyorum Tae Jang. Bir daha bir şekilde senden uzak duracağım. Wc'in önüne geldiklerinde çocuğun elini bıraktı ve kapıya doğru döndü. "Teşekkür ederim Tae Jang sunbaenim." dedi.

tarafından **Kim Tae Jang** Paz Ara. 16, 2012 6:18 am

Bu rp'ye uyan bir şarkı ^^

Okulun koridorunda el ele Hye rim'le ilerlerken ne kadar mutlu olduğunu hiç bir kelimeyle anlatamazdı Tae. Kızın elini tutmak onun sıcaklığını hissettiriyordu. Ve her seferinde daha da ona bağlanıyordu. Yüzündeki tebessümü saklamıyordu bile. Kızın duygularını merak ediyordu Tae. Onun kendisi hakkındaki duygularını. Acaba o da Tae'den hoşlanmışmıydı. Ama hiç zannetmiyordu. Doğru düzgün bir muhabbet bile etmemişlerdi. Dışarı çıkıp buluşamamışlar, birbirlerini tanımak için vakitleri olmamıştı... Wc'ye geldiklerinde Hye rim Tae'nin elini bıraktı. "Teşekkür ederim Tae Jang sunbaenim." Ve yine yapmıştı. Onunla resmi bir şekilde konuşmuştu. Onun böyle hitap etmesini istemiyordu. Böylesi çok soğuktu. Tae bunu sevmiyordu. Kızın bileğini nazikçe kavradı. "Bana böyle hitap etme. Resmiyeti sevmiyorum. Sadece Taejang de yada Tae." Onunla resmi bir şekilde konuşmak istemiyordu. İş hayatı göz önüne geliyordu. Herkesle resmi bir şekilde konuşmak zorunda olduğu .. Tae bunu istemiyordu. Özellikle Hye rim'in ona böyle seslenmesini ... Hayır Tae sunbae olmak istemiyordu. Sadece Tae olmak. Hye rim'in Tae'si...

tarafından **Cho Hye Rim** Paz Ara. 16, 2012 7:23 am

Bileğinde bir sıcaklık hisseti Hye Rim. Yüzünü döndüğünde Tae Jang ona öyle bir bakıyordu ki nasıl başaracağım senden uzak kalmayı, diye düşündü Hye Rim. Yine dudaklarını oynatıyordu Tae Jang. Ne çok isterdi onun sesini duymayı. Kesinlikle dünyadaki bütün seslerden daha güzel bir sesi vardır, ne yazık ki ben duyamıyorum. Bu yüzden bile benim olmamalısın Tae Jang oppa. Senin sesini duyup onunla neşe dolan birinin olmalısın. Ona ismiyle hitap etmesini söylüyordu. Yapamazdı ki Hye Rim. Ona isterdi oppa, sevgilim, aşkım, demeyi ama diyemezdi. Dudaklarını ısırdı. Onu kendimden uzaklaştırmanın tam zamanı. Gözlerini kaldırdı, Tae Jang'ın gözlerinde kendini görüyordu. İşi alaya almalıydı. Hafifçe gülümsedi ve "Ahh ama sunbae ben kendimden büyüklere saygı hitabında konuşurum. Sende benim büyüklerimden birisin." Hayıııııır! Sana aşığım ama ağptalım oppa! Sana oppa dememek için kendini zor tutan bir salağım. Hemde sağır bir salak. Bileğini nazikçe çocuğun elinden çekti.

tarafından **Kim Tae Jang** Paz Ara. 16, 2012 7:37 am

Kızın bileği ellerinin arasından kayıp gitti ama onu böyle bırakmaya niyeti yoktu. Tae öyle kolay kolay pes eden biri değildi. Onu seviyordu, hemde delicesine. Bırakamazdı, bu saatten sonra onu bırakamazdı. Hye rim wc'ye doğru bir adım atmıştı ki Tae tekrar bileğinden tutup onu kendine çekti. Eliyle Hye rim'in yüzüne gelen saçlarını kulağını arkasına kıstırdı. İçindeki ses bağırıyordu. Evet şimdi yapmalısın. Onu öpmelisin. Tae bunu duymamazlıktan gelmeye çalıştı ama her reddedişinde ses daha da yükseliyordu. Kalbinin atış hızı şimdi bir yarış atının ki gibiydi. Sanki yerinden çıkacaktı. İçinden pişman olmamayı diledi. Kızın saçlarını eliyle kavradı ve yüzünü kendi yüzüne yaklaştırdı. Kızın nefesi yüzüne vurarken dudaklarını dudaklarına götürdü.

tarafından **Cho Hye Rim** Paz Ara. 16, 2012 8:01 am

RP Out: Romantik bir müzikle okumanız şiddetle tavsiye olunur. Şahsen öyleyken kalbinizin çıkması normal karşılanır.

Kalbi atıyor muydu şuanda? Kesinlikle hayır. Nefes alabiliyor muydu? Kesinlikle hayır. Vucüdü yaşadığına dair belirtiler veriyor muydu? Hayır hayır hayır. Mutlu muydu? Eveeeeet. Hemde hayatı boyunca hiç olmadığı kadar. İlk defa öpüşüyordu ve daha önce hiç böyle bir duygu tatmamıştı. Tae Jang'ın nazik dudakları kendi dudakları arasında hareket ettikçe kendini ufalanıyormuş gittikçe yok oluyormuş gibi hissediyordu. Karşılık vermek istiyordu ama her şeyi daha da karmaşık hale getirecekti bu. Saçlarında Tae Jang'ın elini hissediyordu ve çocuğun elinin değdiği her yer uyuşuyordu resmen. Bağımlı hale gelmekten korkuyordu Hye Rim. Eğer şimdi onu bırakmazsa bağımlı olacaktı Tae Jang'a ve ondan asla kopamayacaktı. Ona da zarar verecekti. Ona muhtaç olmak istemiyordu. Yanağında hissettiği ıslaklıkla yine ağlmaya başladığını anladı. Yavaşça yüzünü çekiyordu ama çok zorlanıyordu. Dudakları ayrıldı ve yavaşça gözlerini açtı. Bakışlarını direk yere indirmişti, Tae Jang'ın yüzüne nasıl bakacağını bilmiyordu. Tek istediği onları öpüşürken kimsenin görmemiş olmasıydı. Elinin tersiyle yanağını ıslatan göz yaşını sildi ve sesini toparlamya çalıştı. Hala kalbi yarıştaymış gibi hızlıca atıyordu. Bütün vücudu uyuşuktu. Derin bir nefes aldı. "Yaptığın çok yanlıştı. Bir daha yanıma yaklaşma lütfen." başka ne diyebilirdi ki? Onu kırmak istemiyordu ve şin kötüsü onunla öpüşmesi o kadar hoşuan gitmişti ki günde milyarca kez tekrarlamak istiyordu. Her gün her saat ve her saniye Tae Jang'ı öpebilirdi ama olmayacak bir şeydi. Ona bunu yapamazdı. Birlikte olmaları sadece canlarını yakacaktı. Arkasını döndü ve Tae Jang'ın bir şey demesine fırsat vermeden uzaklaşmaya başladı.

tarafından **Kim Tae Jang** Paz Ara. 16, 2012 8:13 am

Dudaklarından başlayan ve bütün vücuduna yayılan bir elektrik dalgası Tae'yi esir etmişti. Hye rim'in sıcak ve yumuşak dudaklarında ayrılmak istemiyordu. Elleri kızın saçları arasında gezindi. Onu her öpüşte kendi içine çekmek istiyordu. Dudaklarını ilk ayıran Hye rim oldu. Gözleri yaşlar içinde kalmıştı. Ben naptım? dedi Tae. Bunu yapmamalıydı. Onu öpmemeliydi. "Yaptığın çok yanlıştı. Bir daha yanıma yaklaşma lütfen." Bu kelimeler Tae'nin kalbini çok actmıştı. Çok büyük bir hata yapmıştı. Kızın koşarak uzaklaşmasını izledi. Arkasından bakakalmıştı. Hiç bir şey yapamazdı. Her zaman doğruyu söyleyen iç sesi bu sefer yanılmıştı.

RP SONU.

Kaderin Oyunu

Kaderin Oyunu

Geri: Kaderin Oyunu

Geri: Kaderin Oyunu

Geri: Kaderin Oyunu

Geri: Kaderin Oyunu

Geri: Kaderin Oyunu

Geri: Kaderin Oyunu

Geri: Kaderin Oyunu

Geri: Kaderin Oyunu

Geri: Kaderin Oyunu

Geri: Kaderin Oyunu