TaeJong.

YETİŞKİN KARAKTER BAŞVURU FORMU ;;

MESLEK :: Housing Entertaiment eğlence şirketinin sahibi.
KARAKTERİNİZİN MESLEKİ YETENEKLERİ :: Liderlik, Müzik, Yaratıcılık.

MODEL :: Ji Sung.

KARAKTERİNİZİN KİŞİLİĞİ :: İçine kapanık, gerekmedikçe kimseyle konuşmayan, sürekli başarılar elde etmek isteyen, kendi içinde kurup duran, soğuk ve işkolik bir insan. Hastanelerden nefret eder ve yemek yemeyi çok sevse de kimse ona hatırlatmadıkça yemek yemez. Kendi halinde yaşamayı sever.
KARAKTERİNİZİN AİLESİ :: Anne ve babası yaşamıyor, kardeşi de yok. Akrabaları ile hiçbir zaman görüşmedi.
KARAKTERİNİZİN GEÇMİŞİ :: Annesi TaeJong'ı doğururken ölüyor ve babası onu iyi bir eğitim alması için Amerika'ya yolluyor. Orada öğrenim görürken babasının vefat ettiği haberini alıyor ve Kore'ye geri dönüyor. Babasının vasiyetnamesinde şirketin başına Taejong'ın geçmesini ve şirkti daha da büyütmesini istediği yazıyor. Genç yaşta şirketin başına geçiyor ve tek istediği şirketin Kore çapında bir fenomen olması. Çoğu zaman tek düşündüğü şey işi.
KARAKTERİNİZİN MESLEK HAYATI :: İlk okul ve orta okulu Kore'de okudu ve lisede Amerika'ya gitti, orada lise ve üniversite öğrenimi gördü. İkinci bir üniversitede daha okumak için başvuru yapacağı sıralar babasının vefat haberi üzerine Kore'ye geri dönüp babasının eğlence şirketinin başına geçiyor. İş hayatına babasının ona bıraktığı Housing şirketinde başladı.

ROL OYUNU :: Havanın güzel olmasına karsı içi huzursuzdu, bugün her zamanki gibi kalkar kalkmaz köpüklü bir banyo yaptı. Kahvaltı alışkanlığı yoktu, aslında yemek yemeği çok sevse de birisi ona hatırlatmadığı sürece umurunda olmuyordu aslında istediği bu değil miydi? Kendi kurallarını kendisinin koyacağı ona ait bir hayat... Küçüklüğünde o karmaşık, çığlık bile atamayacağı hayat ona böyle hayalleri kurdurtmuştu. "Ohh" diye içini çekti spora gitmek için hazırlanırken. Bugün bir tuhaflık vardı kalbi deli gibi atıyordu bir an için yeniden çıkacağını zannetse de duraklamasıyla birlikte tekrar üzerini giymeye devam etti hoş hasta olsa da hastaneye gitmezdi. Hasta olduğu zamanda Amerika'ya ilk geldiği zamanı hatırlardı o küçük Koreli çocuğun ona yardım edişini, onu hatırladığı zamanlar tüm vücudu uyuşuyordu, maddi anlamda yardım etmişti ama o yeterli değildi ilk defa birinin sevgisi altında ezildiğini hissetmişti sonuçta...bunları düşünürken aniden telefonun çalmasıyla irkildi, sessizlik telefonun sesiyle bozulmuştu ani bir hareketle telefonu kavradığı gibi cevapladı. Telefonu açtıktan sonra tek konuştuğu şey "Evet benim." demesiydi.Saniyeler sonra elleri terleyip titremeye başladı, gözlerini her kırpışında etraf dahada bulanıklaşıyordu. Dayanamayıp yanındaki masadan destek aldı ve ayakta durmaya çalıştı. Konuşma bittikten hemen sonra bacakları bedeninin ağırlığına dayanamayıp kendini yere bıraktı. Duyduğu şey yalan olmalıydı. "Artık kimsem yok mu?" demesinin ardından "Babam beni bırakmaz." boğazına düğümlenen laflar yüzünden yüzündeki ıslaklığı hissetmiyordu bile. Artık onu yeni bir hayat bekliyordu Kore'ye dönmeliydi ve şirketin başına geçmeliydi, hemen.