[Housing Entertaiment] A Reason To Meet

Elindeki kartonu sıktı ama içinde sıcak kahve olduğu aklına gelince yanındaki koltuğa koydu. Acayip heyecanlıydı. Elleri titriyor ve kalbi sanki dilinin üzerinde atıyordu. Yıllar sonra onunla ilk kez yüz yüze geleceklerdi ve konuşacaktı. Dokunabilir miydi ki ona? El sıkışırken evet. Ama kızarmaması lazımdı. Erkek adam neden başka bir erkeğin elini sıkarken kızarsın ki? "Ahh! Bu kadar heyecanlanacağımı tahmin etmemiştim." dedi sabahtan beri özenle diktiği saç uçlarını yolarken. Hemen arabanın aynasından kendisine baktı. "İyi bari saçımı o kadar bozmamışım. Beni beğenmeli, çoook güzel- pardon yakışıklı olmalıyım." diye kendi kendine tekrarladıysa da içinden Tabi ya bir erkek diğer erkeği beğenir ve ona ilgi gösterir, hemde ilk görüşte, diye geçirdi aklından. Derin bir nefes alırken aklına ilk karşılaştıkları an geldi.


Kütüphaneden çıkmıştı ve havanın portakal gibi kızardığını görünce yine kütüphanede çok vakit harcadığını anladı. Alnını kapatan saçlarını eliyle kaldırdı ve alnındaki bir iki sivilceye hava aldırıp ellerini saçlarından çekti. Kolu ile göğsü arasındaki psikoloji kitabını elleri arasına aldı. Bakışlarını kitaba yöneltip "Seni ararken çok vakit harcadım." sevimlice mırıldandı. Kİtabı yinhe kolalrı ve göğsü arasına sıkıştırıp hızlı adımlarla dairesine yol almaya başladı. Sokak yavaşça boşalıyor ve herkes evlerine dağılıyordu. Yabancı bir ülkede sıradan ve koreli bir yabancıydı şimdilik. Ailesi kimdi? Neden Amerika'daydı? Buraya nasıl gelmişti hiç bilmiyordu. Sadece yetimhanede kaldığı zamanlar oradaki Koreli bakıcı, Bayan Kim'den öğrenmişti çoğu şeyi -Koreceyi bile-. Adını da o koymuştu Won Lee'e. Soyadları aynı olunca ona anne demiş ama sonra kadın Kore'de soyadların genelde aynı olduğunu söylediğinde üzülmüş ama kadına yine anne demeye devam etmişti. Kadının söylediklerine göre çok genç çekik bir kız -Koreliyi her yerden tanırdı Bayan Kim-, bebek olan Won Lee'i bırakmıştı ve daha bir aylıkken yetimhanede yaşamaya başlamıştı Won Lee. Annesi hakkında bakıcı kadının anlattıklarından başka bir şey bilmiyordu, hoş bilmekte istemiyordu aslında. On sekiz yaşını doldurduğunda biriktirdiği para ve biraz da Bayan Kim'in yardımlarıyla kendine minik bir daire almıştı ve liseyi son yılındaydı, okul birincisi olarak bitirmek için sıkı çalışıyordu. Küçük yaşından beri sürekli sorumluluklarını bilen ve asla pes etmeyen biriydi. Bir gün çok zengin olacağına inanıyor ve onun için çabalıyordu.
Yolda cılız bacaklarını büyük büyük açarak ilerliyordu. Hava kararmadan dairesine varmak istiyordu, New York sokaklarına güvenmiyordu. İnsanın başına her şey gelebilirdi, ah birde evhamlı biriydi Won Lee. Hızlıca yürümesine devam ederken önünde yürüyen biri tam Won Lee'in ayakları önüne düştü. Çok korkmuştu. Ahanda önümde biri oldu, ben katiiil değileeeem. Aklından ilk geçenler bunlar olmuştu. Hemen dizleri üzerine çöktü ve önünde yatan kişiyi yokladı. Kitabı ve tek koluna asılı çantasını yere attığı gibi çocuğun yüzünü hafifçe tokatlamya başladı. Çocuğun yüzü terden sırılsıklam olmuştu. Çocuğun başını dizlerine aldı ve etrafa bağırmaya başladı. "Yardıııım! Yardım çağırın." O sırada kucağındaki gencin "Hastane istemiyorum." diye mırıldandığını duydu, hemde Korece söylemişti. Bozuk olan Korecesiyle çocuğun dediğini anlamıştı ve çocuk ne istiyorsa onu yapacaktı. Çocuğu bırakıp attığı çantasını aldı ve kitabı da içine koydu. Çantasını sırtladıktan sonra çocuğu kaldırdı ve onu dairesine doğru yürütmeye başladı.

Elleri terlemişti. Acaba beni tanıyacak mı, düşünceleri beynini kemiriyordu. Artık arabadan çıkması ve şirkete gidip Tae Jong i,le anlaşması gerekiyordu. Koltuğa koyduğu ve soğumaya başlamış kahvesini bir dikişte bitirdi ve arabadan çıktı. "Şimdi beni bekliyor. Şirketin yeni oratğı benim. Benimle resmi olarak tanışacak. sürekli bunları tekrarlayarak şirkete doğru ilerledi. Onu gören kişler şık giyinimli ve sevimli suratı olan bir deli sanabilirdi çünkü yere bakarak yürüyor ve sürekli aynı şeyleri tekrarlıyordu. Sekretere toplantı odasını sorup asansöre geçti. Asansörün düğmesine basıp istediği kata çıkarken aynaya baktı ve "Her şey güzel olacak." dedi ve elini havaya kaldırıp yumruk yaptı.

~Geçmişe Dönüş~

~Geçmiş Son~